Μια ανάμνηση

Όλο και πιο πολύ

Στους ανεπαίσθητους ψιθύρους της εσπέρας,
στα μυστικά καλέσματα της νύχτας,
ψυχή μου, άρχισες και συ να ξεθαρρεύεις
όλο και πιο πολύ κι άρχισες νάχεις
πιο εύκολα τα μάτια και τα λόγια,
πιο βιαστικά τα χρήματα του πάθους,
όλο και πιο λιγότερους τους δισταγμούς,
και δίνεσαι και τρέχεις, και ξεφτίζεις
κι επιμένεις ακόμα να ελπίζεις
με μια πυρακτωμένη φαντασία,
μ ένα κορμί παρανάλωμα της έξαψης-
ώριμη πια για το χαμό...

Εγκαταλείπω την ποίηση

Εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία,
δεν θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.
Τέλειωσαν πια τα πρελούδια ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή.

Εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δεν βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκκαλα
όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;

Εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία,
βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κάθε φορά 
στη Θεσσαλονίκη,
στο ίδιο μέρος,
που τον πρωτοσυνάντησα,
σκέφτομαι:
την πρώτη: "βαθειά"  αποστροφή,
την προσβολή της "ειρωνείας". 
             Τώρα
μου είναι οικείως,
              γνώριμος
              ζεστός.
Τα πράγματα αλλάζουν...