γυναίκα,
να περπατά τρικλίζοντας
ο πυρετός την πολιορκεί
τα βλέπει όλα μαύρα
κυρία με τις καμέλιες
φτύνει αίμα πυρακτωμένο.
Αφήνει ρίγη
κρύα και ανερμάτιστα.
Πηγαίνει προς το θάνατο χωρίς επιστροφή.
Ίσως το φθινόπωρο
μπορεί την άνοιξη
ποτέ το καλοκαίρι.
"Αν πρέπει συνέχεια να πεθαίνω ας βγω σ ένα δρόμο,
έχω λίγο χρόνο,
έχω λίγο χρόνο..
Αν πρέπει συνέχεια να φοβάμαι
ας μου ορίσουν οι άλλοι τα όρια.
Έχω λίγο καιρό..
Δεν μπορείτε να με καταλάβετε
Ναι. Δεν μπορείτε να με καταλάβετε..
Οι σκέψεις μας χωρίζουν στο σκοτάδι
εκεί που τελειώνουν οι μνήμες.
Ναι. Οι μνήμες...
Αυτές μας
κουβαλούν στα χέρια τους
σαν μωρά που όμορφα νανουρίζονται.
Αν είχατε περιθώριο
και χώρο στη μνήμη σας
θα εισχωρούσαν διακριτικά
σαν μέλισσα σε κυψέλη.
Το ξέρετε πια, η αμφιβολία
είναι ένα σκουλήκι, που σκάβει
χωρίς σκοπό.
Το γνωρίζετε άλλωστε
χρωματίζω τις μνήμες σας στο χρώμα τις οπαλίνας
αλλά η ζελατίνη από τις μέδουσες,
ύπουλα νεκρώνει τους ιστούς.
Όμως εκεί κάτω τυλίγεται
σε κουβάρι η ανάμνηση,
προσέχτε, όχι η μνήμη.
Η μνήμη μπορεί να υποκρίνεται,
ότι είναι τρυφερή.
Η ανάμνηση θολώνει τα μάτια
απ τους λυγμούς.
Αλλά, ναι, δεν μπορείτε να με καταλάβετε,
Ναι δεν μπορείτε να με καταλάβετε.
Ελεύθερη μετάφραση ενός παραδοσιακού Γαλλικού τραγουδιού.
