H νύχτα των λυγμών

Όλη τη νύχτα
γυναίκα,
να περπατά τρικλίζοντας
ο πυρετός την πολιορκεί
τα βλέπει όλα μαύρα
κυρία με τις καμέλιες
φτύνει αίμα πυρακτωμένο.
Αφήνει ρίγη
κρύα και ανερμάτιστα.
Πηγαίνει προς το θάνατο χωρίς επιστροφή.
Ίσως το φθινόπωρο
μπορεί την άνοιξη
ποτέ το καλοκαίρι.

"Αν πρέπει συνέχεια να πεθαίνω ας βγω σ ένα δρόμο,
έχω λίγο χρόνο,
έχω λίγο χρόνο..
Αν πρέπει συνέχεια να φοβάμαι
ας μου ορίσουν οι άλλοι τα όρια.
Έχω λίγο καιρό..
Δεν μπορείτε να με καταλάβετε
Ναι. Δεν μπορείτε να με καταλάβετε..
Οι σκέψεις μας χωρίζουν στο σκοτάδι
εκεί που τελειώνουν οι μνήμες.
Ναι. Οι μνήμες...
Αυτές μας
κουβαλούν στα χέρια τους
σαν μωρά που όμορφα νανουρίζονται.

Αν είχατε περιθώριο
και χώρο στη μνήμη σας
θα εισχωρούσαν διακριτικά
σαν μέλισσα σε κυψέλη.
Το ξέρετε πια, η αμφιβολία
είναι ένα σκουλήκι, που σκάβει
χωρίς σκοπό.
Το γνωρίζετε άλλωστε
χρωματίζω τις μνήμες σας στο χρώμα τις οπαλίνας
αλλά η ζελατίνη από τις μέδουσες,
ύπουλα νεκρώνει τους ιστούς.

Όμως εκεί κάτω τυλίγεται
σε κουβάρι η ανάμνηση,
προσέχτε, όχι η μνήμη.
Η μνήμη μπορεί να υποκρίνεται,
ότι είναι τρυφερή.
Η ανάμνηση θολώνει τα μάτια
απ τους λυγμούς.

Αλλά, ναι, δεν μπορείτε να με καταλάβετε,
Ναι δεν μπορείτε να με καταλάβετε.

Ελεύθερη μετάφραση ενός παραδοσιακού Γαλλικού τραγουδιού. 

Μια ανάμνηση

Όλο και πιο πολύ

Στους ανεπαίσθητους ψιθύρους της εσπέρας,
στα μυστικά καλέσματα της νύχτας,
ψυχή μου, άρχισες και συ να ξεθαρρεύεις
όλο και πιο πολύ κι άρχισες νάχεις
πιο εύκολα τα μάτια και τα λόγια,
πιο βιαστικά τα χρήματα του πάθους,
όλο και πιο λιγότερους τους δισταγμούς,
και δίνεσαι και τρέχεις, και ξεφτίζεις
κι επιμένεις ακόμα να ελπίζεις
με μια πυρακτωμένη φαντασία,
μ ένα κορμί παρανάλωμα της έξαψης-
ώριμη πια για το χαμό...

Εγκαταλείπω την ποίηση

Εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία,
δεν θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.
Τέλειωσαν πια τα πρελούδια ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή.

Εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δεν βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκκαλα
όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;

Εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία,
βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κάθε φορά 
στη Θεσσαλονίκη,
στο ίδιο μέρος,
που τον πρωτοσυνάντησα,
σκέφτομαι:
την πρώτη: "βαθειά"  αποστροφή,
την προσβολή της "ειρωνείας". 
             Τώρα
μου είναι οικείως,
              γνώριμος
              ζεστός.
Τα πράγματα αλλάζουν...

Ο Αιώνιος Χρόνος...

...Ενίοτε ένα "λάθος" ή μια "συγκυρία"δημιουργούν ρωγμές,
περίπου ένα "σεισμό" στην ψυχή.
Τα πάντα μπορούν σε "μια Νύχτα" να ανατραπούν,
να βγουν πιο καθάρια, πιο λυτρωτικά, πιο φωτισμένα...
Μέσα από τη συνειδητοποίηση μιας αλήθειας...
της Αλήθειας!
Ακόμη και μιά "νεκρή" σελίδα μπορεί να αναστηθεί.

Οι Σιωπές, οι Αναπνοές, τα Δάκρυα του Έρωτα, και ο Αιώνιος Χρόνος...!
Η χαρτογράφηση των ορίων της Αγάπης...
Μια ανατρεπτική προσέγγιση, για να αναρωτηθεί κανείς...
ΠΟΤΈ η Τέχνη γίνεται Ζωή.
ΠΩΣ η Ζωή γίνεται Τέχνη, και κυρίως
ΠΟΥ συναντώνται η Τέχνη και η Ζωή...!

Marina και Ulay,  μια ιστορία που αξίζει να δείτε ξανά (όχι όμως να κοιτάξετε)....!